αεριοχρωματογραφία

Μέθοδος διαχωρισμού αναμεμειγμένων αερίων ή πτητικών υγρών, που επινοήθηκε το 1952 από τον Άγγλο βιοχημικό Άρτσερ Μάρτιν μαζί με τον συνεργάτη του Ρίτσαρντ Σιντζ. Το μείγμα μεταφέρεται από ένα ρεύμα αδρανούς αερίου, π.χ. ρεύμα He. Το ρεύμα αυτό, που αποτελεί την κινητή φάση, περνάει από έναν λεπτό και μακρύ σωλήνα γεμάτο με μια προσροφητική ουσία (π.χ. ενεργό άνθρακα), που αποτελεί τη στάσιμη φάση. Τα διάφορα συστατικά του μείγματος προσροφώνται και κατανέμονται διαφορετικά στη στάσιμη φάση, με αποτέλεσμα να έχουν διαφορετικές ταχύτητες μέσα στον σωλήνα. Τα επιμέρους συστατικά φτάνουν έτσι το ένα μετά το άλλο στο σύστημα εμφάνισης, στο άκρο του σωλήνα. Τo σύστημα αυτό είναι μια διάταξη που χρησιμοποιεί είτε υπέρυθρη ακτινοβολία (και δίνει για κάθε συστατικό ένα ηλεκτρικό σήμα) είτε μια τεχνική με ραδιενεργά ισότοπα. Η μέθοδος της α. χρησιμοποιείται στην ποιοτική αλλά και στην ποσοτική ανάλυση. Με αυτήν μπορούν να διαχωριστούν και να προσδιοριστούν ουσίες με πολύ μικρές διαφορές στη δομή τους, ακόμα και αν η ποσότητα του δείγματος είναι πολύ μικρή (έως 0,5 cm³). Η α. μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για παρασκευαστικούς σκοπούς.